bilmem düþüme ses verip puslu göðümü dürer mi ve güneþi yeniden serer mi bu/ çarkýna parmak attýðým kainat...
ben her gece bi karar öldürüyorum seni imkanlarýn pustuðu yerde ve olmazlar gözetiminde
nefsimi müdaafa diyerek aklayýp kendimi ve susma haklarýnla kutsayýp seni gömüyorum / en derin mabedime... derine hep daha derine bir daha çýkmayasýn diye...
her sabah þükür bitti derken ve dünden arýnýp tam günü kucaklarken gözlerin büyüyor gözümde...
-bilsen/ seni kaç kez öldürdüm de doðabilmek için kendime bir gözlerin yüzünden her seferinde /ben ölüyorum rahmimde-
ahh o gözlerin bugüne uzanmýþ ellerime kelepçe senli dünlerin en karanlýk yerinde bir mahpusane
yýldýzlardan daha uzak okyanuslardan daha derin ve içinde ne gizler hiç bilemediðim
güneþe eþ yalnýzlýðýma kardeþ o hain... o kalleþ gözlerin...
bana unutmayý bile unutturan o gözlerin senin...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülşen Destanoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.