Yakar Güneşin Elleri

kýzýltanda gülümsüyordu gün
seherin ellerinde açarken
sabah kokusunda gelincikler, laleler
solgun
kah baþ kaldýrýyor
kah asileþiyor yeniden
Veyselin gözlerindeki kadar güzeldi çiçekler

gönlümün penceresinden biri
kirpiklerimin demirinden tutarak
elediyor
bahar müjdeliyor kendini
ben geldim diyor
uzatýyor ipek ellerini

yarý açýk penceremde halay tutmuþ perdeler
inadýna oynaþýyor
rüzgarýyla baharýn

çam yeþili koyulaþýr koynumda
uyusam
düþler yolunu þaþýrýr
denizin gözlerini baðlasam ay ýþýðýyla
dört bir yaný çýkmaz sokak gecelerin
dalgalar çýldýrýr
parçalar kýyýlarý
umursamaz baharý özlem
hasrettir gözlerine yarin
gelmeyin üstüme biçareyim

güneþ doðdum diye halay tutsa ne çýkar
aysýz geceler kadar karanlýktýr yokluðun

gün bile gülümserken her gün
biz parçalanýp bir oluruz yeniden
sabahýn gözlerinde apayrý hüzün
þarkýsýdýr geride kalan
beklemenin sabrýna inen bir býçak gibi
her seferinde mýrýldanan
umuda açýlan bir dilek sanki

yaz yaðmurunda ateþ böceðiyim
yanýp sönen
darmadaðýn gök yüzünde hasretin
solgun bakar bulutlar
bahar geldim dese ne çýkar
unutmayý bile çok görüyor þarkýlar

gideceðim diyordun ya
belki býraktýðým yerdesin hala
lakin kimden soracaðým
kaybolurken içimde hýzla
düþlerim bile getirmezken geri bana
söyle
seni nerde bulacaðým...




Sosyal Medyada Paylaşın: