Kan, Ýnsanýn, yeniden ölesiye seveceðine Kan; Bu kan/ma/ý Doldursun yüreðini; Senin aciz kaldýðýn Kandýðýn, kandýrýldýðýn sevgi olsun. Varsýn vefayý sen öðret ona Yalan sözlerini Dosdoðru duruþunla Haykýr, Duysun, titresin yüreði. Varsýn vefa kalsýn sende, Sen vefasýz hiç sevme.
Ümit bitmesin, Kaç kere yaralansa da Tabyalarýn vurulsa Düþse mevzilerin; Aþk uðruna, Siperden sipere, Sürülsen; Her adýmda adýn batsýn dercesine Yüreðine karabasanlar yüklense; Doðrul dimdik yürü, sendeleme... Sen ki; aþký yüreðine mühürleyen sevgili; Hiç biter mi bir düþte, Bir düþüþte, Harlý yüreðini ateþle: Her doðan gün yeniden Bir vefa gösterip pencerene, Der ki, ey insan bak geldim, Karanlýk dediðin gecelere; Kan/dil sus/ma Ve; Ben, koca bir güneþ gibi vefalýyým de...
(Eylül 2010 Ýstanbul)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Melik Haker Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.