Halk Otobüsü...

Bir sabahtý bir sabah
kaldýrýmlarda öyle uzarken
hayata erken baþlamama deðilde
geç kalmýþlýðýmla kaldým geç
o gün ilk defa...

sonra el kaldýrmamla durmasý bir oldu otobüsün
aðýr bi sarýmsak kokusu genzimi yakmaya baþlar
otomatik kapýnýn açýlmasýyla
ulan kim yedi sabah sabah bir tencere (paça’yý) þimdi
hadi ne halt yediysen yedinde
peki bu kadar insana revamý... diye içimden söylene durdum.
kahretsin, üstelik daha kahvaltý bile yapmadým...
.
içeri ana baba günü
kimin eli kimin cebinde misali
derken þöför; lütfen arkaya doðru ilerleyelim lütfen...
arkaya doðru ilerlerken tabanlar
otobüs yeniden yolcu almak için duraklar
yolcular hep bir aðýzdan
ne yapýyorsunuz þöför bey, üst üste dizdiniz bizi nerdeyse...
þöför: umursamaz bi edayla, e olacak o kadar
sonuçta bu bir halk otobüsü unutmayýn...
kimseden ses çýkmaz
ve son binen yolcuda nasibini alýr kokudan
yüzünü ekþitmesiyle...

ellerinde bir tomar defter ve kitap yýðýný bulunan bir kadýna takýlýr gözlerim
o an kalabalýðýn içinde...
ve ilk defa yüreðim
alýþýlmýþýn dýþýnda bir hýzla atmaya baþlar
tam yanýna biraz yaklaþayým derken
birden bire ne olduysa ortalýk karýþýr
ve otobüs durur...
yan kesicinin biri yürütmeye kalkýþmýþ meðer
bir yolcunun cüzdanýný, tabi hemen farketmiþ yanýnda ki kalabalýk
kapýnýn açýlmasýyla soluðu baþka sokaklarda almaya baþlar hýrsýz...
ve yolcular yeniden homurdanmaya baþlar
otobüsün hareket etmesiyle.

tabi o arbade de kitaplar, defterler
ayaklar altýnda...
tam toplamaya yeltenirken
göz göze geliyoruz
iki ayrý dünyayý temsil ederekten
o an konuþmaya baþlasam hani saçmalayacaðýmdan deðilde
dilimin beni anlatamamasýna dem vurdum...
ya da bir kitabýn baþýmda paralanmasýndan...
gözlerim belki bir þeyler anlatýr diye
bir daha bakmaya çalýþtým, doðrultup bakýþlarýmý.
ama durakta inecek var diye bir ses
birden yankýlandý beynimde
tam inmek üzeriyken
son bir bakýþla hoþçakal der gibiydi gözleri... hoþçakal.
inmekle inmemek arasý bocaladý biraz ayaklarým
otobüs yola koyuldu bile...
ve geride eðzoz dumanýyla uzayan bir asvalt...

oysa þimdi ne o genzimi yakan sarýmsak...
nede iþten kovulma gibi bir korku
yalnýzca bir þeye odaklanmýþ gözlerim
yalnýzca bir þeye
koltuklarýn altýnda unutulmuþ bir resim
gömleðimin cebinde bulur kendini
kalbimin tam üstünde þimdi...

söför bey inecek var, dururmusunuz lütfen !
þöför; dostum zaten burasý son durak
istesen de istemesende
inmeye mecburuz ikimizde...

ve son söz
deðnekçilerde ...
Aksaray,
Aksaray Aksaray...

devamýna....





Sosyal Medyada Paylaşın: