Katran karasý gecelerimin, Parlayan yýldýzý olmuþtun. Zifiri karanlýklar nefretim olmuþken, Ufukta göz kýrpan, Yolumu aydýnlatan ýþýðýmdýn artýk. Gündüzler beni açmýyordu artýk, geceleri hasretle bekliyordum. Kelimelerin kifayetsiz olduðu, Tarifi mümkün olmayan bir þeyler olmuþtu bana. Yüreðim kýpýr kýpýr dý, Burcu burcu,kýr çiçeklerim vardý artýk. Leylaklar la,sümbüller le bezenmiþ, Koskoca bir dað gibiydi yüreðim. Ne olduysa oldu aniden, Hazan mevsimi gelmiþ, Yapraklar toprakla buluþuyordu artýk. Bulutlar gök gürültüsüyle bir olmuþ, Bana kafa tutuyorlar, Seni göremiyorum,yoksun artýk. Ve üzerime boþalan yaðmur, Gözyaþlarýmla beraber, Eriyen yüreðimdeki,kýr çiçeklerini de söküp alýyor. Biliyorum,anladým artýk, Kabuslar arasýnda gördüðüm tatlý bir rüyaydýn sen. Benim gerçeðim deðildin, Gönlümü avuttuðum yalanýmdýn belkide. Bir daha mý,asla... Gökyüzüne el açýp,Dilek tutmayacaðým artýk. Korkuyorum! Belki de,yýldýzýmý beklerken, Yaðmurdan da beter, Baþýma taþlar yaðacak diye korkuyorum... Belki de baþka bir mevsim bekleyeceðim, Bulutlar çekilsin diye, Ama nafile, O zamanda çok geç olacak Ve ben seni hiç görmeyeceðim...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Moran Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.