sonsuzluða açýlan bir kapýya benzetirler ya ölümü. hani buz tutmuþ bedene sahip olurken, ruhu özgürlüðe kavuþmasýný. ölüyorum seni her öpemediðim anda, sonsuzluðu avuçlarýnda tadýyorum, tadýný sevdim Aþk...
yanýbaþýmdasýn, yastýðým da kokun, her adýmým senin yolunda,her düþüncem de senden bir parça ama, neden hala eksik gibiyim yokluðunda?