Bana “Ben” Olduðumu Söylemeliyim
Bugün bana “ben” olduðunu söyleyen
Kitabýn ekseninde durdum
Kýsaltýlmýþ kelimelerle konuþuyor
Ve susmuþ bir hayatý býrakýyordu
Yalnýzlýk ölçüsünde seviyorken
En ýssýz yerinin dili olduðunu söylüyordu
Gözleri zengin bakan bir gerçekle
Parladýðý için dili
/ dili susuyordu
Bugün bana ”ben” olduðumu söyleten
Bir ayeti okudum
Küfrün seviyesinde iyiliðe destur yokmuþ
Yokmuþ hizasýný kaybedenden Rabbin rýzasý
Mesafesiz bir ilahtý bana söyleyen
Susan ama susmasýyla söyleyen
Gün ifridini saldýðýnda meydana
Kara ve çirkin adýmlarýyla çoðaldýðýnda
Ulaklarý fýrladýðýnda uçkurundan
Ölüm yokmuþ gibi yarýnýna
Yarýnýný hak edeceðinden emin olarak/
Ben olduðumu bilmem için kendimin
Hazýr kýta dur
Ýpin ucunda
Ya da ölmenin bir baþka yolunda
Diyordu kitabýn sahibi
Münasibi bir sevmekle emrolunduðumda
En muti kelimeyi seçerek kendime
Fesahatle okuduðum bir sabahýn secdesinde
Yüreðimi ziyadeleþtirerek mesela
Allah için sevmeyi hak etmeliydim ilkin
Bana “ben” olduðumu söyleyen bir sevmeyi
Söyletebilmek için kendime
Dilimi tam bu hal için kilitlemeliydim
Diyordum özüme