ÖLÜ KENTİN İNSANLARI

Uykuda ölü kentin insanlarý…
Gökyüzünü, ölüm bulutlarý kaplamýþ.
Gözlerimi açtýðýmda,
Dost olmadýðýný görüyorum yalnýzlýðýmýn,
Tutsaklýðýmýn yabancý olduðunu…
Son piþmanlýðýnda ümitsizliðim…

Maraba gibiyim,
Kendi topraklarýmda…
Bir öykü canlanýyor zihnimde,
Geçmiþe dair…
Topraklarýmdan yükselen
Özgürlük türkülerini duyar gibi oluyorum,
Hayal meyal…
Sonra
Çölün ortasýnda
Serap gördüðümü anlýyorum…

Ölü mýsralar dökülüyor,
Güneþin yaþlý ýþýnlarýndan,
Sözcükler anlamýný yitirmiþ çoktan…
Kanlý diþleri görünen canavar,
Ýntikam alýyor insanlarýn mutluluðundan…

Bir ses arýyorum çok uzaklardan,
Yalnýzlýðýma arkadaþ!
Koþup ardý sýra yetiþmek için…
Ses veren olmuyor sesime!
Yaþama sevincinin sesini duyuyorum,
Kendime ait…
Ölü kentin insanlarýnýn
Ölüm uykusuna raðmen,
Yaþadýðýmýn farkýna varýyorum…

Bir çocuðun,
Uçurtmasýnýn peþinden koþtuðunu görüyorum,
Saçlarýný yalýyor alevden bulutlar…
Koþuyor çocuk…
Koþuyor çocuk…
Göklere yükselen umudunu yakalamak için,
Koþuyor…
Koþuyor…
El ediyor uzaklardan,
Ölü kentin insanlarýna…
Ve
Bir dost buluyorum yalnýzlýðýma,
Uyanmaya baþlýyor ölüm uykusundan,
Ölü kentin insanlarý….

Sosyal Medyada Paylaşın: