sessizce okudum dudaðýnýzdan ayrýlýðý
meðer düþ kývamýymýþ aþk
parmak uçlarýmda dillenen dua
bir uçurum çiçeðinin uzatmasýydý ihtimâlsizce kollarýný
alya’ya
ben giderken kimse bilmesin kederimi
kayýp ruhlarýn arasýnda seferiyim
eþkâlimden muaf düþün aþký
iþte þimdi çýplaðým
þahittir rüzgârýn ýslýðý
yaþýmca üþüdüðümün, sevdiðim kadar aðladýðýmýn
yalan deðildi
kirpiklerime çektiðim tüle
sizi sakladýðým
ben giderken kimsenin dilinden okunmamalý
yarým kalan þarkým
önce sudan bahaneleriniz(le)
suskun cümlelerinizin gölgesinde infaz
bir yudum su bahþederken çöl bakýþlarýma elâ nehirleriniz
ölüm meleðini beklemek gibiydi
sevginizi düþlemek
ben; giyotine dayar gibi, baþýmý omzunuza
ben; sýyýrýp býrakýr gibi kor dantelli ruhumu, ayak ucunuza
çünkü kaderime inandým
kaç kez yalvardým baðýþlayýn diye; ölümün ihtiþamýný
öpmediðiniz gözlerime
her neyse!
Tedirgin þiirler doðurmayacak sabahlarýnýz
ve hiçbir þiirinizden nefret etmeyeceksiniz Monsieur
ben giderken kimse bilmeyecek sebebimi
uyuyacak yazýlmamýþ hüzünlerim
aþk gibi
ölüm gibi
adýnýzda nihayetlenecek son þiirim
s e s s i z c e…
_asmin_