ar
tüylerimi henüz aldım
annem eski bir yüzüyle – muhtemelen 70’li yýllarda konserve yaptýðý - kýrýþýklýklarýn ellerindeki mürekkebe dökülemediði sesiyle o haplarý içmem gerektiðini anlatýyor uzun uzun, söylediði ince baðýrsaklý yalanlara kendi de inanmýyor. bildiðimi biliyor…
tahin ve pekmez
tekerlekli sandalyelere mahkum bitkilerin
hayvanlarla konuþamadýðý yüzyýl
göz kapaklarýma iki grup hakim
ki kan dökülecekse
içime akmalý kasýklarýndan süzülerek
aþký tek ayak üstünde
duvarýna iþediði camide dövmeli
kalbe ihanet ettiði yerde
on üç yaþýma kadar
kuþlara gönderilmiþ bir peygamber zannediyordum kendimi
keþke uçmama izin vermeseydin anne
ve uyanmam için
nikotin ve alkolün, ceplerimdeki deliklerin
üst geçitlerin ve uçurtmalarýn
dýþýnda bir neden olsaydý
belki de kendime gönderilen son peygamberdim
intihar etmemem için
karþýmda sevimli bir azrail duruyordu
- ve ilkokul öðretmenim “oku!” dedi
aslýnda tanrý iyi bir þey
en azýndan ýsrar etmiyor -
biliyorum the cure ziyaretime gelmeyecek
-you couldn’t love me more-
sidik torbamdaki bacardi – cola bitmek üzere
genlerimi bütün güzel kadýnlara baðýþlayacaðým
bkz. kainat sonsuzdur ve tümevarým
yine de dünyanýn þýmarýk bir orospu çocuðu olduðunu
ispat etmeden bütün duyularýmý kapatamam
çocuklarýn bile iki kurþunu vardýr
lisbon psikiyatri kliniði, 9 aralýk 1999
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.