Gözlerine sahralar, gönlüme gam düþünce, Sükût olur lisaným, ne gerek var ki söze. Hasretinle benliðim ateþlerde piþince, Aþýklar âmâ olur, ne gerek var ki göze.
Tek kelamlýk þu aþk ki, gönüldür sermayesi, Sevda kokar her lahza aþkýn hapishanesi, Vuslatýna hasretim þu gönlün bir tanesi, Ters ise istediðin, ne gerek var ki düze.
Leylâ ile Mecnun kim? Kim bu deli aþýklar, Gökyüzünden her gece zehr-i aþký kaþýklar, Semâdan bir nur iner özlenince maþuklar, Aþkýn en saf ateþtir, ne gerek var ki köze.
Bezm-i aþkýn ile ben bigâneyim dünyaya, Yeter ki sen "Aþkým" de, ne gam düþsem belaya, Senle dalsak ya uçsuz bucaksýz bir hülyaya, Mevsim güz olsun býrak, ne gerek var ki yaza.
Yâr hasretin âþikâr, vuslatýnsa muammâ, Bir derûnî sevdâm var, yýldýzlardan mücellâ, Tüy rikkatinde gece, yaklaþýyorken sabâ, Aþýk bülbül dururken ne gerek var ki saza.
.SS. Emre GÜLBÜZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Münzevii Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.