Ölüme Bilmece

Ölüme Bilmece
korkularýma sarýlmak istemiyorum
alçakgönüllü olmalý öleceksem ölüm
topraðýn harami dokusunda çýkmayacak sesim
ama yollar her zaman tozacak
kumrularýn suya iniþi malum
seni nasýl sevdiðimi
bütün evrene anýmsatacaðým...

gün ýþýðý gergin yatsýlar buðulu
tadýnda býrakamadýk ayrýlýðý
arý duru bir sancýdan öte
hayra alamet deðil bu yaðmur olma özlemi
yüreðimin üzengisinde uçurum çiçekleri
öylesine yalnýzým okyanus kokulu
sanrýlý uzaklarýn tuzu eprimiþ
hüznün beyaz atlarý kýþkýrtýlmýþ þakaklarýmda
sorgusuz yaþlanýyorum
korkuyorum avuçlarýmý açmaktan bu belirsizliðe
görmek istemiyorum hiçbir yerde boþluðunu

gülüþlerinle yamaladým anýlarýmý
zaman oyalanýrken acýlarýmla
uzaklara dargýn bir kartal kadar suskun içim
uðraðýnda bakýþlarýnýn çýplak öyküsü
sarý bir hýçkýrýktýr bu kopuþ
rüzgarýn çöl rengi hastalýðý


güzel günlere bir molamýz olmadý hiç
kýsýr sularda kesiþti hep yollarýmýz
yüz göz olduðumuz þu piç yangýnda
ölüme bile bilmece olmuþuz...


Kaðan Ýþçen
Sosyal Medyada Paylaşın: