Ufkuma simsiyah bir bulut çöktü,
Gölgesi, üstüne düþtü gölgemin.
Ruhuma yýllanmýþ zehrini döktü,
Bozuldu göklerin tuttuðu yemin.
Geçti üzerime çelikten kafes,
Eridim anbean ve nefes nefes,
Her gece korkuyla kalktýðým o ses,
Haykýrmakta yine kendinden emin.
Korkular sel gibi çaðlamaktalar,
Her biri bir uzv’u daðlamaktalar,
Ben bildim bileli aðlamaktalar,
Gözlerim çürüdü içinde nem’in.
Buz tuttu bir anda tepemde güneþ,
Tütmüyor dumaný sönmekte ateþ,
Ýstemem...Boþ yere küllerimi deþ !
Son közde sulara gömüldü demin.
Gel kurtar ruhumu bitmez azaptan,
Tut çýkar düþtüðüm bu kör girdaptan,
Ey...Sonsuza ümit taþýyan kaptan !
Yer var mý, beni de alýr mý gemi’n ?
ahmet turgut atlýk
06,09,2010