Ey yâr!
Yokluðunda hasretin hüzzamlarýný öðrendim
Sensizliðin burukluðu içime dolarken
Þiirlerimde hüzün kokulu dizeler yazdým.
Sessizliðinle hainleþen gecelerde
Kurutulmuþ buselere yâr, hayalini düþürdüm
Þefkatli bir ekmek kýrýntýsý gibi
Serçe gagalarýnda yaðmalandým…
Uykuya kent dalýnca
Ben kendime kalýnca
Mutsuzluðun kül rengi ile kaplandým…
Gelip kemiðe dayanýrken dünya;
Gözkapaklarýmda kasýrgalar vurdum
Çöle döndü iklimlerim,
Bahar dallarýmý kuru ayazlar yaktý
Gönül vadilerimde;
Yedi demet kuruyan baþaðým
Bahtýmýn rüzgârlarýnda savruldu…
Ey yâr
Gönlüme yâr olan
Sen gelince ömrüme
Sen doðunca günüme
Bad-ý sabalarda nazla salýnýr þakayýklar..
Melek kanatlarýndan melâl süzülür
Çýðlýksýz düþersin düþlerime
Sabra mýhlanmýþ gönlüm
Varlýðýnla sabýr taþýný çatlatýr orta yerinden…
Yâr
Sen gelince günüme
Sen gelince her öðünüme
Neyzenin nefesinde aðlayan ses
Bir dere çaðýltýsý ahengi ile
Dolar dünyama
Kalbime dokunan kelebekler
Yüreðimi bin bir renge boyar.
Sinemde oðul verir, yeþerir yediveren güller…
Pervane yanmaz ateþte.
Bülbül þeydalaþmaz gülþende.
Zaman durur;
An, düþer kendi hanesinden
Yüzyýllýk uykudan uyanýr vakit
Söze biz diye tarih bitirirken…
Ey yâr
Gurbetin ucunda dilime gömdüðüm
Ýçime burcu burcu dolan hasretim
Gel, bakir topraðýnda filizlensin sarmaþýðým
Gel de;
Her þey sen olsun...
ESMÝZE
Perihan Tunçok Kýlýç
izmir