unutmak;
diyordun ya hani
bize bir asýr kadar uzakken
ellerimde habersiz ýslaklýklarýn çoðaldýðý bir gecede
adýna mýh gibi çakýlan þiirler yazdýðým...
yetmezmiþ gibi!
seviþtiðim doyasýya
buz yangýnlarýna aldýrmadan!
gerçeðim;
çatlayan bir cerenin sýzan suyuydu.
içime nefes diye çektiðim hasret
zorlu bir kayboluþa gebe kalýþlarým
eridi kor suyunda
boðdu buzdan kalýplarým...
ter içinde uyanýþtý yeni bir güne
sýðdýrmaktý zamaný
ölüm cenderelerine
bilmekti;
seni doyasýya yaþadýðým an!
giyindiðim sabahlarýna ýþýktým
biterken zorlu gövdeden
topraðýmda yeþermedi tohumlarýn.
sen giderken;
yaðmurlarým, kurumuþ çaðlayanýn türküsünde
Jale KeSKÝN