YAĞMURLARINDA ISLANACAĞIM

dudaklarýmda çapkýn bir trakya türküsü
sokak lambalarýnýn aydýnlatmaya yetmediði
köþe diplerinden aðýr aksak kaldýrým taþlarýný
sayarak ilerliyorum. sanýrým az sonra yaðmur yaðacak
belkide ondan bu neþeli türkü;.. seviniyorum,
çünkü ýslanacaðým..

kaçmýyacaðým; özlemle beklenen sevgili gibi
kollarýmý açýp baðýracaðým: " seni seviyorum "
o koþmaya baþlýyacak karanlýðý aydýnlatan
þimþek ýþýklarýný takip ederek saracak vücudumu.
akacak tüm bedenimden ; ben kahkahalar atarken
o ise gülümseyecek; belkide bir merhaba
içten sýcacýk bir merhaba..

buralarý bilmem ben
eskidende bilmezdim acý dolu günler geçmiþ bir ev dýþýnda
ne zaman gecenin kör vaktinde dýþarý çýksam
o karabasanlý evin önünde bulurum kendimi
þimdi kim oturuyor acaba
ýþýklarý hep yanar

her geçiþimde; balkonda neþeli insanlar sohbet eder.
oysa ben ne acýlar yaþadým bu evde
bilselerdi acaba yinede böyle mutlu olabilirlermiydi..
hayat seni yaþamasý ne zormuþ be ....
kimilerinin kötü hatýralarý
kimilerinin mutluluklarýnda yamalý...
içim yanýyor, baþýmda hep ayný aðrý
dudaklarýmda hala neþeli trakya türküsü

neþeliyim ben, acýlar yok , hep güleceðim
yabancýsý olduðum bu þehir benide tüketemiyecek
iþte.... iþte yaðmurda baþladý.. ellerim gök yüzünde
haydi sevgilim ak artýk parmak uçlarýmdan bedenime
seninle bulaþabildiðimiz tek an bu...
bak iþte baðýrýyorum duy beni ne olur....
" seni, seni çok, seviyorum"

Sosyal Medyada Paylaşın: