Ritimsiz bir müziðin notasýydý hüzün. Mevsimsiz melodiler cemre gibi düþüyordu bozkýrlara, Firar ediyordu ay erguvanlar arasýndan. Hercai bir susuþ gizlice emziriyordu geceyi Zulasýndan hasret damlarken…
Bedeli söylenmemiþti hayatýn. Ellerinde emanet bir düþ gibiydi zaman. Bir kenarda unutulmuþ sevmeler Çýrýlçýplak dolanýyordu Yitik melodinin barýnaksýz gözyaþlarýnda. Sürgün veren yürek Gurbetçi bir özlemle Cama dayýyordu sevdanýn alnýný.
Söyleyemediklerini söyle bana Güneþ eskimeden. Vakit var deme sevmenin telaþýyla, Hecele aþký kulaðýma. Uçuk pembe bir düþü anlamak ne kolay. Yeter ki sen anlat, Kutsayacaðým dudaklarýmla. En nazlý yerine dokun gecenin, Ellerin terlerse Tenimin nefesiyle sileceðim….
Ben mayýsta doðmuþum, üþümeyi bilmem, Eðer üþürsem uzun sürer gece. Sinsi bir karanlýk yapýþýr yakama, Ay üstüme sürülür. Ruhumun en ücra köþesinde Hicret eder sürgünlerim. Ne olur sorma bana ellerimdeki titremeyi, Sorma deli dolu sevdamýn gizlerini. Bilmez misin Adýmýn güz yaðmuru olduðunu Ve avuçlarýnda yeþerdiðimi. Bilmez misin Her gece uyumadan önce gülüþüne serpildiðimi. Þimdi, çöz saçlarýmýn pembe kurdelesini Ellerinin arasýna al. Ölümsüzlük yerine seni giyineceðim...
Zeynep Nilgün Gökçeöz Sosyal Medyada Paylaşın:
Zeynep Nilgün Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.