ömrümün kýyýsýna ç/ekildi
sorgunun burgusundaki serzeniþler
sustu duvar dibinde içimdeki kýz
avuçlarýnda
terleyen yüreðim
þakaklarýnda
suskuya meftun özüm
gözlerime hüzün baðýþlandýðýnda
tanýmsýzlýðýn ruhuna verdim
güneþin son þavkýný
þimdi karanlýðýn kývrýmlarýna umut dokuyorum
ilmek ilmek
gülüþü yitik gamzelerimin kýzýl gölgesinde
seyyah bir yangýn saklý
bilirim
hüznün alevinde ýslanacak þiirlerim
yürek sayfama ýlgýt ýlgýt giz düþerken
geceye ateþ yaðacak
ve
her ateþ kendi yamasýný onaracak
ay ýþýðýnýn gümüþ kalkanýnda
yüreðime doladýðým saçlarým
kayýp kentin kýyýsý üþüyen teninde savrulacak
dibine daldýkça üryan þehrimin
ellerimde susacak
sokaðýma yaðan avuntular
ah! örselenmiþ þehrimin sükunu
topraðýn kokusuna gömülürken gölgeler
güneþin elleri yanýyordu karanlýktan
aðlama çocukluðum
ruhundaki yük içindeki daða týrmandýkça
ayaðýnýn altýndaki toprak inler
s u s!
rüzgarýn þarkýsýna takýlýyor gözlerim
þimdi
bir þiirin göðsünde uyutmalý yüreðimi