Aþk, öze düþmeyince; yürek aðlamaz!
Habersiz düþmüþ gözlerim topraða!
Haramiler bahtsýz þehirlere býrakmýþ maviliði
Gecelere, yalan soygunlar intikal etmiþ
Aþk düþmüþ s/öze(!)
Kim bilir kaç kör düðümün illeti batar gözlere?
Susmuþ þehrin intizarý yakar kirpikleri
Ömrün bedeli: paslý makas gizlerinde anlamsýz
Sýðdýrýlmayan zemheri ateþiyle düþer amansýz.!
Son satýrlar, üç noktayla biter!
Aklýn dingin koyunda, çoðalýr kifayetsiz sözler!
Bak, kalbim saklýyor dozajý kýrýk suçlarý
Yüreðinde kurulmuþ “Endülüs mahkemesi”
Yokluðunda özlenen sevginin!
-Hani deðince elin insafsýzca ateþe
Çekersin acýyla, sol tarafýna
Acýsý bile güzeldir sensizliðin!
-Fýrtýnanýn tufanýnda ýslak kalmýþ derya gibi,
Üþür kaldý yüreðim söylemez oldu-
Aþk, düþünce sýrata:
Cehennem ateþi yaþar, yürek yangýný
kanar alazýnda
Öz’ler...
Ümmü AÞCI