Hüzün ll
Geçen ne olduysa Hüzün’le tartýþtýk
olmadýk kýrýcý kelimeler bulaþtý dilimize
olmadýk sözler açtý aramýzý.
Sonra istemeden de olsa biraz sert çýkýþtým
dedim ki; sen aðabeyin gibi
yüzüme gözüme çalýþmýyorsun
zira, kýrýlan bir vazo duruyor kaldýrýmda öylece
tekrar birleþtirmeye kalkma sakýn parçalarýný
eskisi gibi saðlam durmayacaðýný bile bile...
Kaç yýl oldu tanýþalý seninle
bir yýl veya iki yýl, ne fark eder
anlayamadýktan sonra bir birimizi.
Ki sen hala, dün olduðu gibi bugün de
bi sevgi sözcüðünde fýrtýnalar koparýyorsun
aþk olsun sana aþk olsun.
Biliyormusun ?
bir de þu huyunu hiç sevmiyorum
her þeyi kabullenmek gibi...
bir de kelimelerin arkasýna sýðýnmaný
kelimelerin...
Bak üzüldüm þimdi Ahmet’e
geçen benim yüzümden bir araba dayak yemiþti.
Bizimkisi de az biraz ahmaklýktý ya hadi neyse...
ben gidiyorum ve mümkünse bir süre görüþmeyelim.
Biraz yürüdükten sonra arkamdan seslenerek Yaþar Yaþar
bende sevindim gitme diyecek diye !
nerden bileyim bana
abime görünmeden geç mahalleden diyeceðini,
neymiþ yine dayak yememden korkuyormuþ.
Hadi ordan be, ben ne zaman dayak yemiþim...
Ah ulan ah ! bir senden çektim birde o senin pos býyýklý abinden
þu ekonomik krizi saymasak eðer
tamam tamam dikkat ederim...
bir saat sonra kahvede:
Ah ulan þu yüreðim neden yanýyor þimdi
hala anlamýþ deðilim
daha kaç saat oldu ki ayrýlalý.
Ahmet: seviyorsun arkadaþým seviyorsun
onsuz edemeyiþin ondan olsa gerek.
Öyle valla, hemde ölümüne seviyorum...
Ahmet; Yaþar gidelim mi ?
Hüzün’ü görmeye.
Ne o, hastanelik olmak iyi geldi galiba.
Ahmet; yok be oðlum, hani hastane de mavi gözlü bir hemþire vardý ya
Evet vardý ne olmuþ yani.
Ahmet; iþte ona aþýk mý oldum ne acayip bi görme isteðim var
gidelim ve þu adamlarý yine bi güzel benzetelim...
Yani diyorsun ki gidelim yine hastanelik olalým öyle mi ?
Ahmet; evet, ama ben de senin yüzünden
bunca zaman az dayak yemedim be oðlum.
Haklýsýn ne diyeyim.
ama korkarým ki ömrümüz hastane köþelerinden geçecek...
Ahmet; öyle valla, þu iðneler de olmasa hani
kocaman kocaman...
Tamam arkadaþým hadi gidelim, savulun ulan!!
Allah’ýný seven tutmasýn bizi.
Dört saat sonrasý :
Ahmet; lan bu ne pis bi koku böyle
yaþar arkadaþým açsana gözlerini aç...
Yaþar ; Ne var abicim ne var be
bi býrakmadýn biraz kestirelim þuracýkta ?
Ahmet; oðlum bizi çöðlüðe atmýþlar bu sefer çöplüðe
Yaþar; Hadi be, ne yani
yediðimiz onca dayak boþunamýydý þimdi ?
Ahmet; galiba öyle...
Yaþar; neyse tadýný çýkar dostum
olan olmuþ artýk...
üzülme be Ahmet, bizde bu akýl olduktan sonra
elbet birgün yine hastanelik oluruz...
Sosyal Medyada Paylaşın:
yasar_Çetinkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.