BEYOĞLU’NDA (17)

Ezilmiþ zamanýn
Fosilleri uyur,
Beyoðlu’nun dar sokaklarýnda.

Duygular,
Daðýlmýþtýr çil yavrusu gibi
Ýstiklal Caddesi’ne.
Bir kadýnýn çýðlýðý karýþýyor
Tramvay kampanasýnýn sesine.

Her köþe baþýnda hissedilir,
Sýzýp kalmýþ yaþamlarýn kokusu.
Omuz atar tanýmadýðým duygular.
Vefasýz sevgililerin þuh kahkahasý,
Kulaklarýmda patlar.

Ardý arkasý kesilmez
Yalnýzlýk Senfonisi’nin.
Çiçek Pasajý’na hapseder
Yarýnlarý.
Alkol kokusu bile bayýltamaz,
Yitik umutlarý.


Haçopulos Pasajý da
Artýk tanýmaz beni.
Napoliten Þarkýlarda bile yok,
En ufak teselli.
Terk ettiðim Rum kýzýnýn,
Bir duysam sesini.
Sen
Garip ve suskun Tünel;
Kabul et
Ayak ucunda uyuyayým.
Hiç olmayacak rüyada,
Aniden
Çýkagelir Çilli Sevdiðim.
O zaman doðar mý
Günýþýðý acaba.

Var mýydý anýlardan
Yaþamdan kaçmak.
Ýçimde çöreklenmiþ
Aþk yenilgilerinin korkusu.
Tez zamanda getir
Kýzýlca Kýyameti.
Sustur artýk yüreðimi sustur
Beyoðlu…

24 Nisan 2004


Sosyal Medyada Paylaşın: