Unutup içimdeki yangýnlarý
su serptim yanmýþ yüreklere
anlamadýlar
terkedilmiþ bir diyar hüznü
savrulmuþ bir hazan yapraðý sandýlar beni
kýrýldý umutlarým
yeþertemedim bi-türlü dallarýmý...
Biliyorum
umarsýz yaralarým var kanayan
zifir gecelerim
her gece bir anne öpüyor acýlarýmý dudaðýmdan
ve ben her gece bir kez daha ölüyorum
anasýný sattýðýmýn dünyasýnda…
Ýkiyüzlü,
iki kuruþluk kahpe yalancýlar arasýnda
bilmezler neden hep gözü ýslak,
baþý eðik yürüdüðümü
yürüdüðüm yerde…
Eyvahlý gecelerde hep yanýlgýlar,
yürek yakan yangýnlarla kaldým
tutunacak son dalýmdý kýrýlan belki
dilsiz çaðlayanlar aktýkça içime
yüreðimi ellerimin arasýna alýp aðladým
Kör ve topal bir hayatýn çýkmazýnda
gidip geldim öylesine bir ömür
gülmedim bir kez olsun
mutluluklara hep uzakta baktým
yaklaþmak istedikçe
uzak düþtüm sevinçlerden
tükürüp yüzüne kaderin
vurdum hayallerimi yerden yere…
Hayatýn yüreðimde açtýðý yaralar kapanmýyor ne yapsam
her ihanetin ruhumda bir parmak izi kaldý...