Vurgun yiyen sevdama, ölüm emri verildi, Ecelin döþeðinde, can çekiþir olmuþum. Aþkýn meydan yerine, daraðacý kuruldu, Boynumda yaðlý urgan, tek baþýma kalmýþým.
Gelmeyecek visalin, umutsuz aþýðýyým, Ömür kervaný geçti, duraklarý þaþýrdým. Kamersiz gecelerin, yanmayan ýþýðýyým, Bir görüþ de gönlüme, bin sýzýyý düþürdüm.
Geceye kanat taktým, bilinmeze göçerim, Uykularým tarümar, þafaklar atmaz oldu. Gönlüme zehir sunsan, þerbet diye içerim, Kaçamak bakýþlarýn, sevdama yetmez oldu.
Seni dilek tuttuðum, yýldýzlar söndü bir bir, Hüzün düþtü geceme, ruhumda ay tutuldu. Artýk kabul etmiyor, sensiz beni bu þehir, Sanki Nisan yaðmuru, gözlerimden kurtuldu.
Ati’mize baktýrdým, bir muamma görünür, Fallarým dolu dizgin, fincanlara sýðmýyor. Deli gönül efkârlý, matemlere bürünür, Sanki sevda güneþim, asýrlardýr doðmuyor.
Ýnadýma kaviyim, sevmekten vazgeçemem, Didelerimde ýþýk, zifirle boyansa da. Aþkýn tek kapýsýný, baþkasýna açamam, Can evimin yapýsý, alev alev yansa da.
Ýhsan ÞOLA Sosyal Medyada Paylaşın:
ihsansola Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.