BİR VARMIŞ, BİR YOKMUŞ

harabeler soluyan;
kurumuþ parmaklarýn dokunduðu ýþýklar sönerdi
saç diplerinde kýymýk acýsý,
göz kapaklarýna kurþun külçeler asýlýrdý.
kara bulutlar yaðmazdý,
analar çocuk doðurmazdý ve toprak çatlaktý.
yýllar önceydi, masal diye baþladý;
periler,cüceler, prensesler vardý.
yeþil yeþildi. mavi gururluydu.
fakat kýrmýzý haindi,
sadece bir ýsýrýk yetti.
siyah giymiþti ölüm.
yeþil; kahverengi.
mavi; grileþti ve prenses yýkýldý kaldý.
bütün masalcýlar çýrpýndý,
tavþan, güvercin aðlaþtý,
karga, baykuþ kaçýþtý.
prens telaþsýzdý,
biliyordu bir öpücük yetecekti
çünkü hep öyle olmuþtu.
eðildi öptü alnýndan;..
bekledi ama olmadý;
dudaklarýndan öptü ama yine olmadý,
yanaklarýndan, boynundan,
ellerinden öptü, ama yine olmadý
þaþkýnlýk çaresizliðe dönüþtü,
kara bulutlar yaðmadý,
yaðan sadece
prensin umutsuz gözyaþlarýydý
evet bu bir masaldý,
sonu murada ermekti.
gökten ne üç elma düþtü,
ne murada erildi
nede kerevitine çýkan oldu.
prens yýllarca
prensesini uyandýrmaya çalýþtý.
ama olmadý......

( Rahmetli eþim Funda’ya)
Sosyal Medyada Paylaşın: