Rýhtýmýn en ucundayým Karanlýklarýn kucaðýna býraktým benliðimi Ilýk bir rüzgar tarýyor tenimi ince ince Martýlar yok gökyüzünde cývýltýlarý eksik Denizin maviliði kararmýþ Döndüm ve bu koca þehre bakýyorum Trabzon’uma… Bildiðim bir þey var ki; Sebepsiz akmaz gözyaþlarý gözpýnarýndan Bazen mutluluk ýslatýr gözpýnarlarýný Bazen de hüzün yaðar yanaklarýna insanýn… Yine bilirim ki; Gözpýnarlarý ýslanmayan tek insan; ceset olan insandýr… Karanlýðýn içinde bir minik nokta gibiyim þimdi Gözpýnarlarým kurumuþ Gözlerim karanlýðý tarýyor umutsuzca; boþuboþuna Ölüme namzet bir ceset halindeyim Rýhtýmýn en ucunda taþlarda beyazlaþýp ölürken deniz Her nefesimle ömür tüketiyorum isteksiz… Zaman anlamýný kaybetti karanlýðýn içinde Ben deniz deðilim ki; taþlarda ölüp ölüp dirileyim biteviye Ben; Kan çanaðýna dönen gözlerime hapsettim kimsesizliðimi Karanlýklara haykýrýyorum Kimse duymuyor sessizliðimi….
Metin Kaya ÝLHAN TRABZON 12.08.2010 Faroz limanýnýn en ucu.. Sosyal Medyada Paylaşın:
Metinkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.