demir parmaklýklar ardýndaki bir çift elin avuç içlerinde saklýdýr yaþam ve ancak o bilebilir kadrini umut ise paralel iki çizgi kesiþir beklentisiyle sürekli ötelemek gibi...
korkarak çekilen nefeslerin soðukluðunda ve dize kadar bulanmýþ piþmanlýðýn girdabýnda yazýlýr veda þiirleri durduðunda ise nabýz muhatabý tarafýndan usulca takýlýr rüzgarýn kanatlarýna
an’ý hissettiðinde kirpikler ve birbiriyle öpüþtüðünde karanlýk yeni öyküler yazýlýr gülse de kelimeler saklayamaz ki hüznü ney sesine eþdeðerse bakýlan gözler
tene býrakýlan kerehat vakti günahýnýn terkisine uyanýr düþ bozukluklarý ve pembeye düþman teselli eder kendini, yine de iflah olmaz her defasýnda sil baþtan
þimdi, sevmeyi öðrenmeden aþka yeltendiði için özür dilemeli yardan bunu öðretmemiþ olsalar da yine de çok teþekkür etmeli anne ve babama...
Sosyal Medyada Paylaşın:
koloni Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.