zemheriye dümen kýrmýþ bir þiir demir atarken avuçlarýna ezberbozan suskunluðum son bulacak artýk bildiðim tek þey var kýþ, gözlerinden almýþken ilhamýný yine kirpiklerin ýslanmayacak
gittin... iþgal edilmiþ þehrin kolonlarýna gerildi bileklerim çýðrýndan çýkmýþ endiþeler yalýnayak gezinirken halbuki bilirdim, hiçbir tefsirde yazmazdý akibetim
dolunay sanki menzil kurmuþtu göz kapaklarýma görünmüyordu þafak, artýk ayak izinden de bihaberdi kaldýrýmlar ama ilk deðildi ki bu ne zaman emeklemek istesem vuslatýn kollarýna saçlarýmý bir kelebek ölüsü tarar, dizlerimde ise cüsseli piþmanlýklar kronik aþk aðrýlarýmdýr bu, çocukluðumdan yadigar
belki de haklýydýn boranla aþýk atamayýz musallat olmuþsa ayrýlýk gözbebeklerimize ne kadar giydirsekte gülüþlerimizi beyhudedir ve hala ensemizde salýnýp dururken bir rüzgar gülü...
þimdi kasým emziriyor yalnýzlýðýmý, palazlanýyor karanlýk hiçbir ninni gözlerime söz geçiremiyor ve o küçük kýz, hikayemizin baþkahramaný... ona raðmen gittin sevgili üstelik bu veda için yüreðim henüz reþit deðildi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
koloni Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.