SON DEMLERİM

Öyle yorgun , öyle yalnýz
Ýliklerimde dolaþtý korkularým zamanlý zamansýz
Her mevsim yeþildim ya içimde kaldý gözyaþlarým
Kýrgýnlýðýma susuyorum diye acým yok sandýnýz...

Herkes ayaktayken bir ben alçaktan baktým
Gün gün, doðup büyüdüðüm topraklara karýþtým
Yaralý sorularým karþý daða uzanamadan kaldý yanýtsýz
Bu ormanda yüreðine hasret kazýnmýþ tek aðaçtým

Bazen tek söz býrakmadýlar söylemeye
Göremeyen gözlerine bez baðladýlar, sustum
Sonradan gelendim onlarýn körebesine
Uçurtmalara uzak, yere yakýn, oyunsuzdu çocukluðum...

Herkes kendine yükselecek bir gökyüzü kiralamýþken
Bir þeye son kez bakarsýn ya çok severken,
Güneþ kimseye sormadan doðdu yeni güne
Ben öylece baktým ýþýða, karanlýðý süpürürken...

KEZÝBAN ÜLKER
04.08.2010

bana bu þiiri yazdýran, hayatýn satýr aralarýnda kalmýþ ayrýntýlarýný ve güzellikleri hiç es geçmeyen sevgili yasemin’ ime...

Sosyal Medyada Paylaşın: