Gece karanlýk mührünü vururken bileklerime,
Gözlerimde canlanýyor hep ayný sahne,
Çýldýrmýþ gibi yaðan yaðmur,
Gölgesinden korkan meczup bakýþlý bir kadýn ve ben,
Affet beni Zülal þehvetin þarabýndan içtim!
Meskun mahalde göz süzmenin sakýncalý olduðu zamanlar
Hani tenine yaslanmayý býrak,
Elini tutma ihtimalini sevdiðim.
Delikanlý çaðým, en deli yaþým,
Esrik baþýmda eserken deli rüzgarlar
Karanlýk yaðmurlar süzülüyordu saçlarýmdan
Ellerimi yakýp geçen soðuk
Tamda o gece
Ýnsanlýðýmý soyunup, astým Adem’in boynuna,
Arda kalan arsýz bedenim,
Ve ben o gece insanlýðý kirlettim.
Hava’nýn alnýna düþen lekeyim,
Adem’in ellerinde kýzýl kan,
Ýnsanlýðýn parmak uçlarýndan kanayan yarayým,
Karanlýk yaðmurlar altýnda recm ediliyor ruhum,
Ýnsanlýðýmý sende yitirdim,
Ýlk taþý sen at Zülal.