Sana; binlerce ham sözüm var, ANA rahmine düþmüþ çocuk suretinde..
Arta kalan ben, gürültülü harf’lerin benliðinden, Senden kalan dilsiz bir suretle yanarým..
Aklýma sen düþünce, ateþimde.
Sonra bir fýsýltý kopar derinlerden, Aþk öldü..Öldü aþk…
Bin ah giz’li, düþmüþ ah’ýmýn mahkum kafesinde,
Sana düþen ah’ým bile baygýn, Sen düþünce gönül kafesime..
Bir ses daha!
Zorla kendini sözlerim Yað mura’dým, adýmlarýn da adýmý gizleme! Ki Onsuz, suya düþ’sen susarsýn, düþler susuzluðunda.. O varsa, sahrada bile vaha’sýn unutma!
Þimdi ne haldemi..yim!
Yaralý bir ses ile, Dilim! Baygýn bir ‘sen’ daha Söyleme gayretinde..
Benliðim ise Yokluðun la sen arasýnda kaynayýp bitti…mek üzere! Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmet karagül Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.