Güneþ kendisini attý atacak,
Kýzýl yelpazenin endazesinden.
Gözlerim denize battý batacak,
Ruhum kurtulurken þirazesinden.
Birazdan, çok deðil, kendi sesimden
Kendime lav olup damladýðýmý,
Birazdan, sesimin vesvesesinden
Duyarsýn, piþerken hamladýðýmý.
Magrip’ten Maþruða nasýl denirse;
An gider nefesim, an geri gelir.
Aþýktan maþuða nasýl denirse;
“Sen yoksan Azrail beliriverir.”
Yarýmken kendini tamamlar mýsýn,
Kendini kendinle dörde bölmeden ?
Kendini kendine yalanlar mýsýn,
Þiirler doðar mý, þair ölmeden ?
Muhtemel bir gece ve onun körü
Aklýma düþtüðün yerde kal, e mi !?
“Kan” dedim kalbime, “Basmadan yürü !
Unutmuþ, kýrdýðý kurþun kalemi.”
Bir þiir, bir gece ve ansýzýn sen
Mýhlayýp sersefil ettiðin düþü,
Olur ya gün gelir eðer dönersen
Gördükçe donakal, biraz sen üþü!
Bun dolu içerim, kafam karmaþýk.
Baþtankara yazý, azýda bir dil.
“Gül teninde açtý, zehr-i sarmaþýk;
Boðuldu, öldü.” de, sen de öyle bil !
Özlem Pala
Temmuz 2010