yağmura doğru

yaðmurdan sonra yürüdüler
zamanýn gölgesinde gezdiler sokaklarý
her adýmda kýrýldý bir taþ
kanadý þehrin kaldýrýmlarý…

ve yol ayrýmýnda durdular;
biri kurumuþ bir çýnar
diðeri çiçek açmýþ kiraz aðacýydý sanki!
belki de gizlenirdi
bereketlenirdi sevdalarý
düþmezlerdi ayrý yollara
eðer deneselerdi yaðmurda gezinmeyi!

birden acýyla kývrandý adam
kuþ kýlýðýnda bir düþ düþtü göðsünden
önce çýrpýndý uçmak için
sonra durdu kanatlarý,
dönüp bakmadýlar bile
zaten öleceði belliydi o serçenin
bu yüzden eðilmedi ikisi de.

sevgiliye sevgiyle söylendi son sözler
eller veda için buluþurken
avuçlarýnda kýrýldý umutlarý,
yaþlar vardý her birinin yüzünde
birinde bahar çisentileri
diðerinde güz yaðmurlarý!


adam son kez öptü çaðlayan saçlý
yüreði rüzgârlý kýzý
ve mýrýldanarak Tanrý’ya bir þeyler sordu
býraktý kalbini
yürüdü yaðmura doðru...

iþte o gece
iki melek buluþtu gökyüzünde!

ö.n
Sosyal Medyada Paylaşın: