Bay bay edip eski güne,
Dönüp durur pervane.
Ölümü öldürerek,
Göz açar yeni güne...
Bir yandan çoðalýrýz,
Azalýrýz bir yandan !
Daha gerçek deðiliz,
Þu isli aynalardan.
Anlatýr gidiþimizi,
Gökte ki bir kuþ izi.
Kimse görmez kimseyi,
Ne yapsýn, sizi, bizi!
Göremez kendini göz,
Ýþitmez kendini söz,
Fark eder mi yoklukta,
Ha kabuksun, ha da öz?
Diksen bir kýrmýzý gül,
Sulasan güldür güldür,
Ansýz kapýný çalan,
Yine arsýz ölümdür.
Yakýp da ýþýðýný,
Çaðýrsan aþýðýný,
Boynuna dolar biri,
Elin sarmaþýðýný...
Islatýp dudaðýný,
Öp bir gül budaðýný,
Kanatlanmadan kuþlar,
Felek örer aðýný...
Takýldýk pervaneye,
Soramadýk; nereye ?
Varamadan kaybolduk,
Gönülde ki ereðe...
Bir elek gibi artýk,
Delik deþikken sinem !
Son hýzla dön, pervanem,
Çýðlýk atarken annem!...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.