Bir Kadın Ağlıyordu

Bir kadýn aðlýyordu uzakta
uzaklardan, bir dost eli dokunabilseydi
omuzlarýna.
Kýyýsýnda oturulabilecek, bir deniz çizebilseydi
dolunaylý gecelerde,sallanan dallarýn gölgesi
ve denizden gelen meltemleri
o kýyýya koyabildeydi.
Bir kadýn aðlýyordu uzakta
yüreðindeki karakýþlarýn ayazýnda,
dökülen her damla;
erken aþklar,geç kalýnmýþ buluþmalaraydý.
Bir dost eli dokunabilseydi,omuzlarýna
çok uzaklardan.
Aslýnda o dostta hazýrdý dört duvar arasýnda isyana
o son yaðmur o son fýrtýnadan sonra.
Kadýn ’’Baðlanmýyacaksýn...’’diyen;
bir þairden esinlenerek kendini anlatýyordu.
Yaþamýn tekdüzeliðine kafa tutuyordu,
yüzünde yorgun ve yalnýzlýk çizgileriyle,
hayatýn derinliðinde kayýp yýllarý
uluorta sesleniþiydi.
Bir kadýn aðlýyordu;
Eski yazýlarýný açtý,
eski resimlere baktý,
gölgesinde kümelenen sevdalarý,
can alýcý kayýplarý gördü.
Geçmiþin izini yakalamaya çalýþtý
içini eskilerden bir kor daðladý;
ve son sayfaya bir not düþtü:
Her sevda bir ayrýlýk yaþar zamanla,her sevda farkýnda olmadan solar,offf hýzla
akýp giden yýllar.Aðlamalý ama yýkýlmamalýyým,solsalar bile,alamaz kimse zamanýn
durmuþ saatlerinde,penceremdeki mor menekþeleri ve ben yine her gece yýdýzýmla
konuþmalýyým.

Umut Erden



Sosyal Medyada Paylaşın: