AFFET BENİ SÜVEYDÂ

Kýzýl perdenin ardýnda billur akan sular varmýþ,
Sesini duydum kulaklarýmda, içemedim süveydâ.
Ömrün en güzel anýndan acý bir bedel istermiþ,
Gözyaþý istermiþ, damla damla saçamadým süveydâ.

Bulutlarýn ardýndan bir el uzandý tut dercesine,
Yaþamadýn say bunlarý, hatýrlama, unut dercesine,
Çileni doldur, gel kendini avut dercesine
Bir tarla verdiler gökyüzünden, biçemedim süveydâ.

Istýrap mesleðin, gam keder göbek adýn olsun!
Bir tepe baþýnda beklemek muradýn olsun!
Sundular Anka’nýn tüyünü: Kanadýn olsun!
Doksan dokuz kere çýrptým, uçamadým süveydâ.

Zor geldi gülerken, birden aðlamak feryâtla.
Çaðýrdýlar, ses çýkarmadan, uzaklara, inatla.
Kitaplarýn yazmadýðý, henüz bilmediði bir sýfatla,
Bir isimle tanýþtým, karanlýkta seçemedim süveydâ.

Bir bahçe kurdular sarmaþýktan saçaktan.
Toplayýp getirdiler türlü türlü bucaktan.
Gökkuþaðý yaptýlar renkli renkli çiçekten;
Geç dediler kokular arasýndan, geçemedim süveydâ.

Penceresi yok, perdesi kendisinden büyük.
Çatýsý yok, alemi kubbesinden büyük.
Bir ev istedim padiþahýn ülkesinden büyük;
Bir sýr kapýsý koydular önüme, açamadým süveydâ.

Affet beni süveydâ. Bilemedim; sen böyle sevdâlara lâyýk deðilsin.
Bu aþklar, âþýklar seni anlamaz. Hepsi huzurunda eðilsin.

Bir güzel gördüm; “Acep bu mu?” diye sordum.
Gelip otursun diye gönlüme bir taht kurdum.
Kusura bakma, seni de yok yere üzdüm, yordum.
Kandým bir çift kara göze, kaçamadým süveydâ.

Utandým kendimden; yüzüm yer oldu.
Kýzýl güller vardý o bahçede, þimdi sýr oldu.
Zararýmý anladým sýr bahçesinde, o da bana kâr oldu.
Gözün gördüðü yalanmýþ, gerçekleri seçemedim süveydâ.

Dikenli kaktüs çiçeðini düþümde gördüm, gül sandým.
Kadife sandým yapraðýný; dikenine dokundum, yandým.
Gönül yurdum viran oldu þimdi; gülden utandým.
Pýlýmý pýrtýmý topladým, bu köyden göçemedim süveydâ.

Affet beni süveydâ. Bilemedim; sen böyle sevdâlara lâyýk deðilsin.
Bu aþklar, âþýklar seni anlamaz. Hepsi huzurunda eðilsin.

Ahmet YAMAN

Sosyal Medyada Paylaşın: