Yaktýn sen beni… Öyle bir yangýn ki, alýyorum yüreðimi ellerime Karadenizin hýrçýn dalgalarýnda ýslatýyorum Belki söndürür diye… Olmuyor be imkânsýzým… Ne seninle, ne sensiz geçmiyor zaman…
Nasýl oldu, Nasýl girdin rüyalarýma, hücrelerime… Anlayamadým, farkýna varamadým… Dilimi susturdum, Yüreðimi susturamýyorum… Ben anlatamýyorum senin gibi derdimi, Dilim lal söyleyemiyorum sevgimi. Kara bulutlar kaplamýþ gözlerimi Birazdan yaðacak sevgi yaðmuru Biliyorum, yanýmda olsan, uzanýp sileceksin Aðlama diyeceksin, sana yakýþmaz Ama olmuyor be imkânsýzým… Gönül hýrsýzým… Sineme düþen bu har, yakýyor kül ediyor beni…
Off! .. söz dinlemez, akýl almaz yüreðim, Söyle nereye gideyim… Buralarda duramýyorum Bu þehre sýðamýyorum… Ne aþka, Ne sana veda edebiliyorum…
Sahildeyim bir bankta oturuyorum. Üþüyorum… Gözlerim ufukta… Güneþ her zaman ki kýzýllýðýyla Denizin üzerinde yakamozlar býrakarak Ve tüm ümitlerimi Sensizliðin yorgun akþamýndan alarak batýyor, Yeniden doðmak ümidiyle… Merkez/RÝZE
Neriman Kul Atik
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zaaferan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.