Bir çam ağlıyor

Bir çam var aðlayan,
Sordum neden aðlarsýn,
Dedi çok var budayan,
Sense bana bakmazsýn.

O derdini, dökerken,
Ben de ona, gülerken,
Dedi, dinle gülmeden,
Baþladý, dertlenmeye.

Çam iken, budadýlar,
Benden, dalým aldýlar,
Aðladým, bakmadýlar,
Kim ki bu yaramazlar.

Budaklarým aðlarken,
Kabuklarým düþerken,
Elim kolum yeþilken,
Sarartýp, soldurdular.

Oysa güzeldi gölgem,
Neden kestiler bilmem,
Cahillere çok görmem,
Beni, kolsuz koydular.

Kýsacýk kaldý, boyum,
Akar gövdemde suyum,
Oysa ben çok boyluyum,
Onlar, güdük sandýlar.

Dallarýmda, kozaklar,
Bekler, baþýnda kuþlar,
Yerken, döküp dururlar,
Onlar da, sormadýlar.

Ýþte biz çamýn, derdi,
Allah pek çok dal verdi,
Bir de cahil, kul verdi,
Hep dal kesen, oldular.

Yüksel Þanlý er.
27 Mart 2010-03-27

Sosyal Medyada Paylaşın: