bir güvercin uçurdu çocuðu daðlara doðru týrmandý ýrmaklar dut aðacý kiraz döktü manolya açtý yýllanmýþ çýnar; dünyadaki bütün silahlar yok oldu gözleriyle vurdu avcýsýný ceylan camide çan çýnlarken kilisede okundu ezan…
ve ben yeniden sevdim!
harabe han köþesinde sýzmýþken sarhoþ yüreðim bir ses fýsýldadý kulaðýma -ben geldim!
sen geldin kalbi kýnalý kýz, kondun göðsümün sol yanýna yaralý bir serçe gibi ürkerek ve titreyerek sürdün perçemini yanýk tenime…
biraz geç kaldýn, gözlettin yollarýný belki de bu yüzden hep açýk býraktým hiç yummadým ellerimi; sevdiðine de sevdiðime de inanmazdým görmeseydim kirpiklerinden taþan gözlerini.
unutma, gün gelir de gidersen benden bir aðýt yak benim için sessizce býrak baþucuma; dönecek olursan eðer bir gece vakti ya pencereme bir taþ at ya da ýslýk çal!
ö.n
Sosyal Medyada Paylaşın:
ÖmerNazmi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.