Hepsi çekip gittiler; ne yar, aðyar kalmadý,
Elli yýllýk ömrümden, bana bir kar kalmadý.
Sermayesiz iþlerle, gördün mü bir semiren ?
Gül mü býrakýr sandýn, her gün kapýmdan giren.
Öyle bir yare düþ ki, olmasýn dünya kabir !
Duraksýz divaneydim, ne gezer aþkta sabýr.
Yanaðý yangýn yeri, tutuþtum da zülfünden,
Hoþ gelir yanmak bile, bir þey gelmiyor elden.
Sen ormaný yaktým san, tutuþtu iþte deniz ,
Yok mu senin haberin, aleme faþ olduk biz !
Göz yaþýn nere düþse, gül açardý o anda ;
Görmedin, bilemezsin, gülleri kanayan da...
Bitti gül devranýmýz, daðýldý kervanýmýz ;
Gark olduk zulumata, ýssýz kaldý hanýmýz...
Ahde vefa etmiþim, yalanlara kanarak,
Ölümü öpmüþüm ben, yar dudaðý sanarak.
Neden kana buladýn, mis kokan ellerimi ,
Nereye saklamalý, þu kan sýzan kalbimi ?
Yine de dön arkaný, sakýn sen bilme e mi !
Sazý astýðým gibi, sözü de bitirsem mi ?
Sözden kurarken saray, aþk kaldý bunun adý;
Sarsarken öteleri, suskunluðun feryadý...
Madem ki yola düþtün, ha gerçek, ha da rüya,
Aþkýn ebesi olmaz, o bir tohumsuz dünya.
Ne kadar uðraþ varsa, ektiðini biçersin,
Mey doldurup tasýna, kýzýl bir kan içersin....
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.