İSTANBUL

Gökyüzüne, cihanýn ýþýltýsý akseder,
Günün ilk ýþýklarý süzülürken surundan.
Denizinde, martýlar, yakamozlar rakseder,
Silinir karanlýklar, aydýnlanýr nurundan.

Çýkar gün ýþýðýna, sere serpe Ýstanbul.
Yedi iklim, Yedi renk, yedi tepe Ýstanbul.

Her tepeden bir baþka ihtiþamýn görünür,
Seni seyreden gözler, esrarýna bürünür.

Her yerde buram buram, tarih kokan sokaklar,
Gün yüzüne çýkmamýþ, bir hazineyi saklar.

Vurulmazsýn aþklarýn, mihengine Ýstanbul.
Hayran bütün kainat, ahengine Ýstanbul.

Kubbe kubbe camiler, ecdadýndan emanet,
Mihrabýnda dualar, gölgesinde sükunet.

Minaresinde ezan, avlusunda güvercin,
Bir huzuru yaþatýr, her vakit perçin perçin.

Çýnlýyorsun göklerde, bir sedayla Ýstanbul.
Alemi kýskandýran, bir edayla Ýstanbul.

Her dem taze dirisin, el deðmemiþ güzelsin,
Sen geçmiþ, sen gelecek, hem ebed, hem ezelsin.

Ne güzel Ýstanbu’lun, gölgesinde yaþamak,
Bir taç edip aþkýný, yýllar yýlý taþýmak.

Anlatýlmaz söz ile, bu zerafet Ýstanbul.
Sürç-i lisan etmiþsem beni affet Ýstanbul.

2007



Ahmet Turgut Atlýk
Sosyal Medyada Paylaşın: