Yüreðimin buruþtuðu eski ayrýlýklar tattým Kalemimce sustum ne zaman yansa caným Ne paklamaya nede unutmaya yetmedi zaman ’Unutulurmuþ zamanla...’ En büyük yalan Çocukluðum oyunla, oyunlarým uyanmakla avundu Kedi kuyruðundaki tenekeler kadar boþ mazim Ne bunu bana yükleyen, Nede boþluklara itenle deðil derdim Ben, geriye bakmayan göçebeyim Boynum bu aþka kýldan ince Yüreðim taþ Sükutum tükenmeyen aþ Yüreðimin yakýldýðý zamanlardan sýyrýlýp, Neyimin sesinde yankýlandým Eski bir hikayede son satýrým En zor hece, söylenen son kelimeyim Hani herþeye deva idi zaman? ! Yalan, en büyük yalan...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Neyuzar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.