EBEDİYET
Kaç patlama ertesi, zamanla soðudum ben ,
Bana aþký öðretme, aþka nihan doðdum ben.
Hem deli, müptelayým, bu yüzden gönlüm yasta,
Hekime gitmediysem, sanma deðilim hasta.
Derdim derinlerdedir, bilmesin asla aðyar;
Düþsen aðyar diline, yaðmur kesip yaðar kar.
Yüreðim gümbür gümbür, yer kalmadý alkýþa,
Tenim çok nazenindir, dayanmaz kara kýþa!
Ýþ odur ki bu demde, dayan yüreðim, dayan!
Bir söðüt dalý gibi, titriyorum an be an...
Aþktan önce aþýka, kim çekmelidir ayar ?
Aþkýn dili birdir de, her kulak ayrý duyar.
Biri daðý delerken, divanedir birisi ,
Aþka kulak verilmez, böyle gönül kirlisi...
Yüreðini dað gibi, soðutmalý karýyla ,
Ar’ýyla arýnmalý, yýkanmalý har’ýyla...
Ne yolun hükmü kalýr, ne anlamý zamanýn ,
Kýrmýzý gagasýyla dalýna konar an’ýn.
Vuslatadýr özlemi, bahanesi bir ahu,
Asýrlýk ömürlere, yeter de artar bir hu!
Ölüm aþýk içindir, aþka olmaz nihayet,
Aþka verilen süre, olurken ebediyet...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.