adını ihtiyarlatmayan Tarsus’um

pul kanatlarýnla haz gemisini yürüten
kýrk kaþýk þifa dileyene bir kepçe visalinle
tarih hamurunu gýda yapar koyarsýn önümüze
ey þehir! harabe kirpiklere komþu balkonlarýn var
biz de varýz dersin yaldýz tebessümünde
okyanuslara meltem giydirirsin seyyal dalgalarýnla

akýttýðý terini yudumlayan karýnca þevkine
hayrandýr tâvus gönüller süzülen kalpleriyle
bir bedesten serinliðinde içeriye giren
minyatür cennet yamaçlarýn vardý
tuyur akþamýnda sesini dinlettiðin kalabalýklara
pervaz güneþinde elmas güvercinlerin vardý

yüzüðünü kaybetmiþ ninemin eðilmesiydi sabah
bastonuyla sokak lambalarýnýn þavkýný ezendi akþam
gün olur gezegenlerin baþýný döndürür
çekilmiþ deniz suyumun kapýda býraktýðý hicran
zamaný bana küstürtemezdi yosunlar çözülürken
ey þehir! köpüðünü usulce döküyorsun içime

kement baðlatýr pelikan misafirlere,sokaklarý
sokaklar ki cumbasýnda huzur gülleri bitmiþ
heybesine yýllarýn yükünü býrakmýþ bir ihtiyar
yerli tebessümüyle siliyor alnýný
melek kanatlý bir yardým beklemeden
yürüyor “selahaddinlerin yurdu”nda kývamýnca

bu þehirde göçmen kuþlar beklenmez
baþaklar kýþýn da mavidir deniz gözlerde
elleri kapanmayan dualar imbat estirdikçe
gümrah kalabalýklar sadýk rüya ister
ashab-ý kehf’in misafirliðinde fincana girerken
ey þehir! yalancý telveyi döküþüne hayraným

zindan çamurunda turunç alýn terin,
sinsi pençeler terzi dükkanlarýna uðrasa da
“nusrat” perdende örtersin mumya nakýþlarý
sarmaþýklar boðazýna kadar sarýlsa da
gülendam gelinliðini serpersin “makam” gölgeliðine
topraktaki kahraman pamuk beyazlýðý
söyle bana,sen misin ey Tarsus?

merhem tabutuyla hayat çýðlýðýnda bir yudum
kuyudaki nefesinde bahar var
peygamber gömleðini asmýþsýn ruhunun neftesine
kadavra gözler tadamaz bu utku mermerini
gözyaþý kurdelesini þerham þerham keserken
çýkartýyorum kalbimi neþide’n okunurken

Gürsel ÇOPUR

Sosyal Medyada Paylaşın: