Yorgun Bedenim

Çök olduðun yere yavaþça yorgun bedenim,
Yýllarýn benden götürdüklerini sorgula aklým
Kendi iç dünyama bile tuhaf gelir nedenim
Her akþam gün batarken guruba takýlýr aklým

Tepelerin üstündeki masum kýzýllýk var ya
Yüzüme kaþ çatar da batar içimde dünya
Kaybolur göz önünden, istikbalim kaybolur
Yavaþ, yavaþ karanlýða çýkar gördüðün rüya

Ayaklarým vücuda isyan edip gitmiyor
Gönlümde yanar hasret, bir türlü tükenmiyor
Ruhumdaki kasvetler öylesine büyümüþ ki
Beynimde çakan þimþek yolu aydýnlatmýyor

Artýk yediklerimin, hazzý gelmez dilime
Hiç mecali kalmamýþ, üretmiyor kelime
Kucaklamak mümkün mü onca güzellikleri
Kopmaz açýlmýþ güller, diken batar elime

Bacaklarým sýzlýyor, için, için uyuþup
Sanki kan dolaþmýyor, damarlarý týkayýp
Zýplardý bulutlarýn üstüne bir zamanlar
Aya fetih yapardý, yýldýzlara ulaþýp

Diken gibi saçlarým, döküldü artýk kel’im
Birazcýk yol yürüsem týkanýyor nefesim
Yollarýn büküntüsü, gün geçtik çe artýyor
Kaldýramam bu yükü, büküldü artýk belim

Zikzaklarla geçen bu ömür artýk bitecek
Zikzaklar çizen ecel, þu kapýdan girecek
Köþe baþlarýndayken, bakýyordum ardýma
Ýnanýrým virajý benden önce dönecek

05.07.2007
Necati ÞÝMÞEK
Ankara

Sosyal Medyada Paylaşın: