Artýk korktuðun kadar yakýn deðilim sana
Soluklanabilirsin…
Benden yana,
Sevdasal yaðmurlar,
Düþmeyecek saçlarýna…
Bir kez de
Ben gideyim istedim !
Ve…
Gittim hayatýndan…
Bir kýh denizinde boðulmaktan beterdi
Kalabalýk þehirlerin,
Ciðerlerime sunduðu,
Kirli nefesler…
Bereketli topraklar üzerinde
Nasýrlý ve çatlak elleriyle
Rençberlik eden
Taþralý dedemin daðlarý düþtü aklýma…
Ve o daðlarýn gözlerindeki içleniþi…
Yapmacýklýklarýn sahte evreninden
Kurtulsun istedim benliðim…
Özlemlerin yerini
Özentilelerle doldur-ma-mýþ ruhlarla buluþsun…
Yeniden yoðrulsun…
Kussun istedim bedenim
Karþýlýksýz bir aþkýn nedametinden kurtulsun
Ve…
Bütün çirkinlikleri, kussun…
Ölümden bir an evvel, kan kussun…
Azý diþli,
Aðzý salyalý,
Kuduz bir köpek gibi kudursun
Kudursun ki;
Tek kurþunla kalbinden vurulsun …
,,,,,,,,,,
Oysa…
Zordur sevdalý adamý
Yeni sevdalarla eylemek
Aþk acýsýna karþý ölümü yeðlemek
Kaderiymiþ gibi olsa da þairin;
O ayak izlerinde sürünür aþkýn
Çaresizliðinden dem vurur
Yitik vuslatýnýn…
Beklemek…
Acýyarak beklemek…
Gelmeyeceðini bile bile beklemek…
Emeklemek sevdalýnýn peþinde
Baþýný yaslayacaðý bir anýn hayaliyle avunmak,
Yarin dizinde…
Ve seslenmek…
Duymayacaðýný bile bile seslenmek
Kör ve saðýr sevgiliye…
,,,,,,,,,,
Yanýtsýz sorular býrakarak, ardýmda
Gittim hayatýndan…
Umuduna diktiðim çiçekler
Bir gün açacaklar mutlaka…
Ve sen göreceksin, biliyorum!
Öðreneceksin nasýl bir deðer olduðunu aþkýn…
Kaç olursa olsun yaþýn
Öðreneceksin…
Ha.. bir de þu;
Seninle ‘’SEN’’sizliðim var…
Seni tanýdýðýmdan beri yitirdiðim,
Bir türlü kendimi bulamadýðým,
‘’BEN’’sizliðim…
Allahtan ki;
Durup durup sana seslenebilmek
Bu hayattaki tek densizliðim oldu benim…
,,,,,,,,,,
Hicran yüklü gecelerimin,
Zakkum tadý sancýsýný ruhumda duydum…
Hasretini hüzzam þarkýlarda damýtarak,
Gönderilmemiþ mektuplar yazdým sana
Zaptý tutulmamýþ zamanlar evvelinden…
Dumaný olmayan alevler misali yanýyor yüreðim
Ýniltisi olmayan bir yara gibi kanýyor…
Ruhumu titreten bir naðmeyle boðulmakta gözlerim…
Þimdi
Puslu bir camýn ardýndan seyrediyorum
Senli ve hüzünkâr hayallerimi…
Ve o cama
Adýný yazýyorum kalbimdeki motifiyle…
Durup durup,
Derinleþen bir ayna olup;
Kendi içime dönüyorum yeniden
Sonra
Ruhumda seni bulup
Ben yine…
Ben yine ‘’SEN’’ oluyorum…
,,,,,,,,,,
Sana seslenemediðim günlerim de oldu, doðru…
Kendimi ve ilhamýmý kaybettiðim günler…
Bulduðumu sandýðým anda yitirdim, sen gibi, ayak izlerimi...
Hani bazen, yaksam diyorum bu yapayalnýz bedenimi...
Hani savursam küllerimi rüzgarlara...
Toz toz olup yüreðim,
Minik bir kuþ edasýyla,
Gelip öpse saçlarýndan
Bilmem ki; vazgeçer miydin
Bu amansýz kaçýþlarýndan...
,,,,,,,,,,,
Oysa
Yaþamýn döngüsünde
Kendimi ara-mý-yordum ben !
Kendimi yaratýyordum,
Bulmaya çalýþýrak seni…
Sense gidiyordun hep
Yitikliðimin dehlizlerinde
Bir baþýma koyup beni,
Gidiyordun…
Hâlbuki
Biliyordum ben
Her gidiþ
Yeni bir baþlangýçtý
YARADILIÞIMA…
Antakya, 29 Haziran 2010
Ali ASAFOÐULLARI