Bela…

Hakikat deryasýna, gark olanlar derler ki,
Kendi nefsinden gelir, kul baþýna her bela…
Yaradan’a yar olan, o bahtiyar erler ki,
Nefsin azgýnlýðýna, gem vurmuþlar evvela…

Cevabý bulunmayan, bin türlü neden-niçin,
Kemirir yürekleri, gün be gün için için.
Ayaðý düz basmayan, nefsi kaldýrmak için,
Lanet þeytan peydahlar, süslü bir manivela…

Þeytanýn tek hoþ yani, görevine sadakat,
Kim bilir ne büyüktür, bu huydan duyduðu tat.
Kolaylaþýr muhakkak, o’nun da iþi kat kat,
Edince nefis kulu, mala-mülke müptela…

Ýnsan haddi aþarsa, taþýyamaz kendini,
Nefsin ihtiras seli, yýkar gönül bendini.
Ýkide bir koparýr, terbiye kemendini,
Sahte safa uðruna, cümle cahil-cühela…

Nefsin en has dostlarý, haset ile kibirdir,
Onlara her þey mubah, haram helalle birdir.
Nefsi tatmin yolunda, son merhale cebirdir,
Etti mi þer arzular, ruhu bir kez istila…

Doðan er geç ölür de, nefis oralý olmaz,
Beden hâlsiz kalýr da, o’nun hýrsý hiç solmaz.
Vade gelip çatmadan, dünya heybesi dolmaz,
Kör eder de gözleri, servet markalý cila…

Benzemezmiþ zerrece, baþka hiçbir yaraya,
Nefsin esir etmesi, kulu pula-paraya.
Elbette sokulmalý, akýl-mantýk araya,
Mahallenin imamý, vermeden bir gün sala…

Veli BOSTANCI

Sosyal Medyada Paylaşın:

VeliBOSTANCI Åžiirleri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

En Çok Okunan Şiirleri

Kardeşim... Karadeniz Gibisin… Memleket Dediğin… Şelâle… Türkçe… Taksim… Arkadaş... Kahramanlar… Ne Zaman… Yandı Gönül…