UFKUMUN ELA GÖZLERİ

Zamansa çalan bizden,
Sýcacýk gülüþlerimizi
Ve ýþýldayan gözlerimizi,
Alýp geri getirmek mümkün mü?
Deniz mavisi hayallerimizi…

N umutlar ektik,
Kar tanelerine; bembeyaz,
Gülüþlerimiz kayboldu dünlerde,
Birçoðu, haylaz…

Rüzgarlarla saldýðýmýz selamlar,
Þimdi bir uðultuya döndü,
Bir yanardaðken gönlümüz,
Güneþ güneþken bakýþlarýmýz,
Bir gözyaþýyla söndü…

Suyu verilmeyen çiçekler gibi,
Solarken günden güne,
Yaþamýn yýldýzlarý,
Bir yakamoza yenik düþtü,
Ege’nin deniz kýzlarý…

Ufkumuz ela gözleri resmederken,
Siyahtý arkasýndaki gökyüzü,
Çaðdan çaða geçsin diye,
Ulu bir çýnara anlattýk,
Hasret adlý öykümüzü…

Çýkardýk dipsiz bir kuyudan,
Ölümsüzlük suyunu,
Ýçmek nasip olmadý,
Boynumuzu büküp kabullendik,
Kaderin oyununu…

Özgürlüðe yol aldýk,
Bir kuþun kanadýnda,
Meltemlere yazdýk yazýmýzý,
Gökyüzüne haykýrdýk,
Çýkmayan avazýmýzý…

28/06/2010

Antakya/HATAY

Mehmet Ali Türkan

Sosyal Medyada Paylaşın: