SON YOLCULUK
Ömrünce aradýn hep, dolaþýp diyar diyar
Katlandýkça özlemin hasrete, damar damar
Bahar bahar oldukça gönlümde yeþerirdin
Mevsim mevsim doldukça, durmaz özümü yerdin
Lâkin hüznün yetmedi gönlümün cefasýna
Meðer sitem nimetmiþ bahtýmýn sefasýna
O atik soluðumla çalan kader saatin,
Anýtlar mahzeninde körebelik hayatým…
Yollar biter... Günler biter... Hayat taþ yaðar menzile,
Çöle hasret sular gibi akýp giderken kafile…
Ne o muhteþem mazi kükrer durur, tâ derinden,
Ne de beklenen âtî çalar beni kaderimden…
Buruk bir aný olup irkildikçe yerine,
Gözü yaþlý analarda girmez kefenine…
Ne kalp aðrýsý sevda, ne can içinde cânân,
Ýki kapý dört direk içinden çýktýðýn han…
Yalnýz... Tek yalnýz kalacaksýn, bitkin ve yorgun,
Onulmaz bir yarayla bilmezsin uyuduðun…
Âfâkýn yaldýzlarý çekilirde an bean,
Hiç ürperti görülmez, eskimiþ endamýndan…
O hazin tecellinle gözlerindeki ýslak,
Bir kader çarpýðýsýn uzanmaz ayaðýn bak!..
Mühürlenmiþ dudaklar, konaða küskün gözler,
Kullara tespih oldu söylediðin son sözler…
Devir devir beklesek, kavim kavim inlesek,
O takdiri Rahman-ý hangi beyin eþecek?!..
Kabardýkça kabardý içimde bu karakýþ,
Ne adalet-i mutlak fayda vermiyor kaçýþ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.