BEN ŞİİR

Eðer ben bir þiirsem, satýrým dize benim,
Üçlük, dörtlük olurum, ilgi çeker düzenim.

Anlamlý olmalýyým, yoksa þiir olamam,
Manzume derler bana, mana tadý alamam.

Dizelerim sonunda, benzer sesleri saklar,
Yarým, tam, zengin diye, isim alýr uyaklar.

Kimi sesler kardeþtir, ayný görev yüklenir,
Kardeþ kalsýnlar diye, bunlara redif denir.

Divanda aruz iken, halkta hecedir ölçüm,
Yedi, sekiz, on birli, manadýr benim gücüm.

Ýlk mýsrayla son mýsra, sarmalýmdaki tarzým,
Birle üç, ikiyle dört, benziyorsa çaprazým.

Ýlk üç mýsra aynýdýr, nakarat farklý düzde,
Konular deðiþse de, adým þiirdir özde.

Kýr þiiri pastoral, yiðitlik epik olur,
Öðreten didaktiktir, aþk, lirikte can bulur.

Serbest yazýlanlarým, manayý yüklenirler,
Farklý sayýda dize, art arda eklenirler.

Ýlham perisi yoksa, özüm anlamla dolmaz,
Duygulu olmalýyým, duygusuz þiir olmaz.

Bana her benzeyene, þiir demeyin sakýn,
Þekil önemli deðil, biraz ruhuma bakýn.

Beni güzel yazanýn, adýna þair denir,
Halk ozaný söylerse , sona adý eklenir.

Aþk, ölüm ya da hasret, içeriðim çok fazla,
Temam önemli deðil, okunmalýyým hazla.

Uzatmaya gerek yok, çok saðlam olmalýyým,
Kaðýtta kalmayarak, gönüle dolmalýyým.


26/06/2010
Antakya /HATAY
Mehmet Ali Türkan

Ne her okuduðumuz þiirdir, ne de her “þairim” diyen þair.

Sosyal Medyada Paylaşın: