Özlemin dolu baþ ucumda pare pare, sonsuzluk çaðýrýyor beni ansýzýn. Rüyalarýn böðründe sabah olmakta, þehrin sokaklarý ýssýz ve sensiz. Bir mart ayazýnda saçaklarda titreyen serçeler misali çaresiz kaldý yüreðim, hayalin sanki okyanus aþýrý diyarlardan gelip giriyor naçar kalmýþ hislerime. Yokluðun sadece bende deðil, þehrin tüm kaldýrýmlarýnda yankýlanýyor, aðýtlar yankýlanýyor esen rüzgarýn nameleriyle daðýlýyor þehrin sokaklarýna. Hasretin ne zormuþ bir bilsen, bir bilsen bu þehirde yaþayan ölülerin olduðunu. Giderken býraktýðýn o ucu yanýk mektup elimde okuyorum sabaha kadar, sanki ilk defa okuyor gibi, kelimeler yüreðime saplanýyor bir mýzrak misali. Ve yine sabah oluyor, güneþ hasret dolu bir güne doðmaya hazýrlanýyor. Umutlarým seninle geçecek yemyeþil baharlar özleminde dalýyor hülyalara. Gel boynu bükük þiirlerime ilham ol, gel küllenen yaralarýma merhem ol.
Nedim YÜCEL/ÝSTANBUL 23.Haz.10
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nedim YÜCEL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.